بعد از حدود دو ماه دوری دوباره میخواهم برای تغییر بنویسم. دوماه ناراحتی و پریشانی و فکر و حال خراب و دغدغه... ناراحتی و پریشانی هایی که تخت بیمارستان را بهمراه داشت و فشار و نوار قلب .
راستی چرا در این مدت از درمانی که در نوشتن بود استفاده نکردم؟ چرا آرامشی که از نوشتن کسب می شد را به فراموشی سپردم. نمی دانم.
از فردا در مورد اتفاقات این روزها می نویسم از چیزی که بنیان یک انسان را بهم ریخت.
عقب نشینی همیشه نشان از شکست نیست. گاهی برای تجدید قوا و پیدا کردن دید بیشتر نسبت به میدانی که در آن مشغول جنگ می باشیم نیاز به عقب نشینی است.
زمانی عقب نشینی برای اوج گرفتن است. دره ای را در نظر بگیرید که برای عبور از این نیاز است تا ابتدائا کمی از لبه پرتگاه فاصله بگیریم و با میدان گرفتن بتوانیم پرش بلندی داشته باشیم.
در توسعه و رشد فردی نیز چنین چیزی به نظر درست می آید. گاهی انسان باید کمی از آن چه دارد فاصله بگیرد تا دید وسیعی نسبت به آینده خود پیدا کند و از طرفی بتواند با توان و انرژی بیشتر به سمت هدفی که مد نظر است حرکت کند.
گامهای درست، نگاه وسیع و اراده سه عنصر لازم برای طی کردن مسیری است که برای آن برنامه ریزی کرده ایم . این سه لازم و ملزوم یکدیگرند که هر کدام اهمیت فراوانی در رشد و موفقیت ما دارند.
