خجالت الکی

منم مثه خیلی از دوستان و هم کلاسی هام وقتی معلم سوالی میپرسید تا کمر به زیر میز فرو میرفتم و تمام حواسم رو جمع میکردم تا چشمای معلم که اون زمان برام حس شکارچی رو داشت بهم نیفته . با اینکه در برخی از موارد جواب رو هم میدونستم سعی میکردم ساکت باشم چون از کتک معلم سخت تر و دردآورتر ، خنده بچه ها بود که چندین برابر بمب هیروشیما تخریب میکرد لذا همه این موراد دست به دست هم میداد تا سکوت کنم . 

گذشت و گذشت تا به مقطع ارشد رسیدم (مثلا ما داریم فوق لیسانس میگیریم) همون حس و حال ادامه داشت تا اینکه یه بار بعد از پرسش استاد حالت زیر بهم دست داد 

بعد از جواب درست یه حس خوبی بهم دست که انگار بهم تی تاب دادند . فکر کردم که چرا تا حالا خودم رو این همه از این حس شیرین محروم کردم برای خنده ای که لحظه ای بود و شاید از اون خنده های دوستان خودم هم میخندیدم .

حکایت خیلی از ماها همینه و امروز با تمام وجود میگم که کافیه مثه تصویر بالا دستتو بالا بگیری و بگی که میتونی جواب بدی .

تمرین کن