محبت

یکی از ابزارهای قدرتمندی که خدا در انسان قرار داده است محبت است. ابزاری کاربردی که مانند ندارند. از طرفی می تواند به عنوان ابزاری تسخیر کننده عمل نمایندو از طرفی چون بچنگش افتادی مانند برده ای به این سو و آن سو کشیده شوی. 

حدود فراوانی را شامل می شود که می گویند حد مادری آن را مادران درک می کنند و شاید خود نیز ندانند چرا چنین نسبت به فرزندان خود وابسته اند. افرادی در دنیا وجود دارند که انقدر غرق در بیهودگی ها می شوند به هیچ عنوان لذت آن را تجربه نمی کنند و عده ای نیز چنان فرو می روند که با کوچکترین تلنگری مرگ را تنها راه در برابر خود می بینند. 

آیا شما تا به حال کسی را چنان دوست داشته اید که در محاورات روزمره خود گفته باشید بدون او می میمیرد؟ با عده ای وقتی در مورد این مسائل حرف میزنیم نگاه عاقل اندر سفیهی می اندازند و با نیش خندی رهایت می کنند. عده ای هم بالفور فاز آیت اللهی می گیرند و نصیحتت می کنند چنان نامه 31 نهج البلاغه مولا به امام مجتبی. عده ای اما انگار تجربه ای دارند و شوق شنیدن. 

همه باید در زندگی عشق را تجربه کنند، نه عشقی که ذاتا وجود دارد مانند مادر و فرزند نه. عشقی که ابعاد دیگری از محبت را به چشم انسان بیاورد. شاید بتوان گفت: کسی که عشق را تجربه نکرده و جان به جان آفرین تسلیم کند به مرگ جاهلیت مرده است. تجربه زیبایی هایی که در عشق و ابراز علاقه وجود دارد شاید درمانی باشد برای کسانی که مادام در خود فرو رفته اند. 

پست ها صرفا جهت شروع دوباره نوشتن است.