هواتو کردم...

دست و پای دلم را زنجیر کرده بودند.

مدتی بودکه از گوشه دیگر نادنج خود خارج نشده و حال عجیب حس کپک زدگی داشت.

دل است دیگر؛ گاهی باید هوایی بخورد، نفسی چاق کند، گردشی برود... 

آخرین باری که بیرون پرید و رفت،  گرد و خاکی برگشت اما بوی عجیبی با آمدنش تمام وجودم را پر کرده بود. هر چه گفتم : کجا بودی؟ مُقُر نیامد، خودش را به کوچه ای زد که مردم آن را به اشتباه علی چپ می گویند در حالی که راه علی و مرام علی و کوچه علی ذره ای انحراف ندارد چه برسد به اینکه چپ باشد. 

فضولی که گل کند و غنچه اش وا شود نمی شود کاری کرد بالاخره رفتارش را زیر ذره بین گرفتم. متوجه شدم از آن روز به بعد با خودش خلوت می کند، سجده های طولانی مدت می رود. 

من مشغول بازی های جاهلانه خودم بودم او جای دیگری پرسه می زد. مدتی بود همقدمی با دلم را از دست داده بودم. انگار جایی که رفته بود که اصالتش از آنجاست. 

گاهی که گوشه ای کز می کرد و خیره خیره به احوالات من می نگریست و من کلا او را نمی فهمیدم. 

گذشت و گذشت... 

پرچم های سیاه محرم و خیمه های غزا که برافراشته شد مانند گیاهی که در کویری ماه ها آب ندیده و با آمدن باران سر راست می کند دیدم به جنب و جوش افتاد. حالا او بود که می دوید و این در آن در می زد و این من بودم که ریسمان به گردن افتاده به دنبالش کشیده می شدم. 

صدای چاووشی سرتا سر محله را برداشته بود و خواب ناز رهایم نمی کرد اما خروس بی محلی در وجودم اذان عاشقی گفت و مانند پدرها که برای نماز بچه ها را با لگد بیدار می کنند، بیدارم کرد. نفهمیدم کی وسط دسته علم به دست شده ام... 

حالا فهمیده ام؛ آن روزها که با بی محلی خاصی از من دور شده بود و خاکی و خسته برگشته کربلا بوده است. شاید بگویی مگر می شود؟ می شود! هر شب انسان های زیادی در خواب به جایی که در تخیلات خودم هم نمی توانند بروند می روند، دل که جای خود دارد. شنیده اید می گویند خودش اینجاست دلش جای دیگر است؟ 

خدایا ما را به کربلا برسان