پر خاطره ایم
شاید ما دهه شصتی ها پر خاطره ترین انسان های این کره خاکی باشیم. با هرچیزی خاطره ای داریم پر از فراز و نشیب و شیرینی و تلخی ، از صدا گرفته تا تصویر، از روز گرفته تا دل شب، از کیف و کفش و کتاب و شلوارهای پرچین و پشت مو و کلی چیزهای دیگر که در این دوره فحش حساب می شود.
از برخی صداها خاطراتی داریم که هیچ وقت از یادمان نمی رود. مثلا صدای دلشنین خانم رضایی مجری بی نظیر برنامه کودک که مانند مادر به حرف هایش گوش می کردیم و شیرینی لحظاتی که او برایمان حرف می زد تکرار نشدنی است.
تلویزیون های سیاه و سفید، تعداد شبکه های محدود، نبودن فضای مجازی، بازی های واقعی و کلی نبودن ها و بودن ها که ساختار اصلی شخصیتمان را شکل داد و افرادی که در این شکل دهی سهم بسیار زیادی دارند را شاید فراموش کرده باشیم.
ما دهه شصتی ها گوش های خوبی هستیم و شاید بیشتر از همه دهه های خاطره_دار مردم دنیا ما خاطره_دار باشیم. گوش هایمان پر است از سر و صدای کودکان قد و نیم قد که غروب وقتی درب خانه ها وا می شد مانند زندانیان فرار کرده از بند به کوچه هجوم می آوردند و چیزی جز صدای پر از ابهت پدر باعث یه خانه برگرشتنشان نمی شد. گوشهایمان پراست از اسم های دلنشبن که مدتی است به بهانه "ما که عرب نیستیم "تبدیل شده به اسم های بی معنی و گاهی فحش که از ذکر نمونه خودداری می کنم. آن زمان ها صدای اذان خاتمه بازی های کودکانه بچه ها نبود و شاید زنگ تفریحی بود که مسجدی بروند و آماده دور بعد بازی شوند.
خاطرات فراوانی داریم از نشست های صمیمی مادرانمان در عصر هر روز، روی دیگ های رنگ و رو باخته و توپ های پلاستیکی که توسط مردهای خسته آن روزها پاره می شدند.
دهه شصتی ها بوی خاک می دهند، خاک زمین های فوتبال که جایی برای سوزن انداختن نداشت و سرانه زمین ورزشی که زیر نیم متر بود و البته رایگان و بی منت، برعکس حالا که سرانه افزایش داشته ولی پرهزینه و با منت.
ما عاشق قصه ایم، چون با قصه مردانی بزرگ شده ایم که روزی کنارمان بازی می کردند و ما را مشتاق نماز جماعت نمودند و روزی دیگر عکس شان در حجله ای نصب بود تا داستان مردانگی شان را دیگران بازگو کنند ما خاطره بازی کنیم.
اصل حرف و پست در مورد کتاب بود که به اینجا ختم شد.
پست بعدی ان شاء الله در مورد کتاب
