وصیتی ماندگار

یَا بَنِی عَبْدِ الْمُطَّلِبِ لَا أُلْفِیَنَّکُمْ تَخُوضُونَ دِمَاءَ الْمُسْلِمِینَ خَوْضاً تَقُولُونَ قُتِلَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ أَلَا لَا تَقْتُلُنَّ بِی إِلَّا قَاتِلِی انْظُرُوا إِذَا أَنَا مِتُّ مِنْ ضَرْبَتِهِ هَذِهِ فَاضْرِبُوهُ ضَرْبَةً بِضَرْبَةٍ وَ لَا تُمَثِّلُوا بِالرَّجُلِ فَإِنِّی سَمِعْتُ رَسُولَ اللَّهِ (صلى الله علیه وآله) یَقُولُ إِیَّاکُمْ وَ الْمُثْلَةَ وَ لَوْ بِالْکَلْبِ الْعَقُورِ .

گاهی برای اینکه دیدگانت تر شود کافیست این فراز از وصت مولا به امام مجتبی علیه السلام را مطالعه بفرمایید. قاتل ناگهانی، بی هوا، ناجوانمردانه، با شمشیری زهرآلود، با تمام وجود، در حال نماز، از پشت سر و بدون دفاع عزیزترین عالم را ترور می کند. 

قاتل در اوج اسیری، غذایش با امیر فرقی نمی کند، شکنجه نمی شود، توهین نمی شود، صرفا اسارت می کشد. تنها باید از این خاندان نورانی باشی که بگویی: بادا پس از من دست به خون مسلمین فرو برید [و دست به کشتار بزنید] و بگویید، امیر مؤمنان کشته شد، بدانید جز کشنده من کسى دیگر نباید کشته شود. درست بنگرید اگر من از ضربت او مردم، او را تنها یک ضربت بزنید، و دست و پا و دیگر اعضاى او را مبرید، من از رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله و سلّم شنیدم که فرمود: «بپرهیزید از بریدن اعضاى مرده، هر چند سگ دیوانه باشد».

صلی الله علیک یا اباعبدالله 

علی ای دیگر می شناسم. مثله شده بود. شاید مثله عبارت درستی نباشد و همان کلمات مقتل بهترین توصیف از کسی باشد که به جرم همنام بود با علی وصی پیامبر به روی زمین افتاده بود. فَقَطَعُوهُ بسُیوفَهُم اِرباً اِرباً ... 

اربا اربا را مانند پاره شدن بند تسبیح توصیف می کنند و وقتی صحبت از زنان جراح و مغراض به میان می آید درک این ماجرا راحت تر است. 

تاب و توان از پدر گرفته بود و تمام وجودش این جمله را تکرار می کرد که «علی الدنیا بعدک العفا» علی جان بعد از تو خاک بر سر دنیا