نامه اول - بنده خدا

مِنْ عَبْدِ اَللَّهِ عَلِیٍّ أَمِیرِ اَلْمُؤْمِنِینَ

نامه اول نهج البلاغه خطاب به مردم کوفه. نکاتی در همین کلمات وجود داره که میخوام در موردش حرف بزنم. 

نکته اول؛ اینکه انسان در هر جایگاهی هست بنده بودنش رو هم به خودش هم به کسانی که قراره ازش تبعیت کنند یادآور بشه. اینکه امیرالمومنین علیه السلام با اون همه رشادت هایی که از خودش به جا گذاشته و شناخت عمیقی که هرچند ظاهری مردم ازش دارند میاد خودش رو در اولین کلمات بنده خدا خطاب میکنه جای حرف داره. 

خط علی و راه علی راه خداست اینجا مولا بیان میکنه که این کسی که با شما در حال گفتگوست کسی نیست الا یکی از بندگان خدا در گام اول. یعنی در بند شیطان نیست. این جمله یشدت با ظرافته. کسانی که پیامبر رو دیدن و بندگی خالصانه و در اوج رو دیده از هر کسی این کلمه عبد رو قبول نمیکنه ولی مردم علی با اون همه فضایل و مناقب به این بندگی قبول دارند. 

علی علیه السلام بنده خداست. اگر بنده بودن محض علی بن ابیطالب رو قبول دارید که قبول دارید حالا امیرالومنین شماست. یعنی چی ؟ یعنی بندگی علی بندگی خداست و اگر امیرالمومنین خودش رو خطاب میکنه چون این انتصاب الهی است و نه شورایی و مشورتی و اجباری.