مبارز حرفه ای

باید به کناری رفت و مانند مربی ای که ورزشکارش در میدان مسابقه اس از زاویه ای دیگر به ماجرا نگاه کرد با این تفاوت که این بار آنکه وسط میدان است خودمان هستیم و باید خود دیگرمان از گوشه میدان ما را بررسی کند. برای شنیدن صدای خودمان نیاز است بال و پر بزنیم و مانند کودک پر جنب و جوش بی فعال لحظه ای آرام نداشته باشیم. 

میدان نیاز به آنالیز دارد. تک تک حرکات و رفتارهایی که در میدان مسابقه اتفاق می افتد را کنترل کنید. فیلم های گذشته که در خاطر شریفتان بایگانی شده را دوباره نگاه کنید. ما در حال مبارزه هستیم با حریفی قدرتمند که تمام آنچه ما از آن غافلیم را می داند. حریفی که ما را به خوبی می شناسد و به نقاط قو ت و ضعف ما آگاه است. 

حریف بد بدن ما چیزی به نام بازی جوانمردانه نمی شناسد، اگر زمین بخوریم حتی لگدمان می کند که دیگر نتوانیم بلند شویم. سالها روی ما کار کرده برای روزی که داور دست او را به نشانه پیروزی بالا ببرد. 

ما حریف خودمان هستیم، آری! در مقابل خودِ خودمان جبهه گرفته ایم، ما هستیم که نمی خواهیم «خودمان» موفق شود. نقاط ضعف خود را می شناسیم و اجازه می دهیم از آنجا ضربه بخوریم. عزیز جانم! تنها خودمان هستیم که نقاط قوت خود را تضعیف می کنیم تا شاخ نشود. 

حکایت ما حکایت کبوتری است که صاحبش شاه پرهایش را می کند تا نتواند پرواز کند. کبوتریم ولی نمی توانیم اوج بگیریم. بال و پر خود را کنده ایم. ما برای حرکت خود دست و انداز درست کرده ایم تا سرعت نگیریم. چرا؟ چون اوج گرفتن حرکت می خواهد و این کار بزرگترین مانع در مقابل تنبلی ما است و از انجایی که یک جا نشینی و تنبلی انرژی کمتری از ما می گیرد و ماهم این انرژی را برای کارهایی مانند خواب و چرت و بیکاری نیاز داریم مقاومت می کنیم. 

در مرحله اول برای اوج گرفتن اول باید از حصار خود خارج شویم، بر خود پیروز شویم، بر اندیشه ای که ما را نادیده می گیرد و عاشق تنبلی است.