میدان را چطور می بینید؟ هر روز در فضای مجازی شهری سقوط می کند. کشته های فراوانی روی دست نظام می ماند و درماندگی برای جمهوری اسلامی به اوج خودش رسیده است.
از کوچه های پایین شهر شروع می کنیم خبری از همان اتفاقات گذشته نیست. مردها صبح زود با کیسه ای که لباس کار را در خود جای داده از خانه خارج می شوند و سرچهار راه منتظر می مانند تا کارفرمایی به دنبال نیروی کار پا به میدان بگذارد. فقر وجود دارد. کمی و کاستی بیشتر شده. سالهاست که مردم می گویند که جنگ تمام شده و انتظار رفاه دارند ولی خبری نیست لااقل برای همه این خبر نیست و عده ای همچنان در فقر مانده اند. اگر حرف هایم را متوجه نمی شوید صحیفه بخوانید. امام عاشق این پابرهنه ها بود. امام خود را خادم این پابرهنه ها می دانست.
کمی بالاتر در محله های متوسط کارمند داریم و مدیران سطح پایین که صبح زود از خانه به در می شوند تا درمحل کار خود حضور پیدا کنند. زندگی دراین قسمت شهر متوسط است. این اعتقادات کسی که میگوید همین الان ما در جنگ هستیم. شاید از بمباران اتمی خبری نباشد ولی در جنگ چه بسا سخت از دفاع مقدس قرار داریم و تعداد شهدایی که حالا نوجوانان و نونهال هم بینشان کم نیست. جنگ است. کوچک و بزرگ نمی شناسد. در این میدان اعتقادات را می زنند. امید را می زنند. معیشت را می زنند.
شهر قسمتی دیگر دارد. یا مرفه اند یا مرفه. بی درد هستند یا نه را خدا می داند. چطور به رفاه رسیده اند را خدا می داند. برخی خودساخته اند و با کار و تلاش به این رفاه رسیده اند و نوش جانشان. برخی مدیران و مسئولانند که اگر جایشان همان باشد که باید، نوش ولی اگر نیست که در اکثر موارد نیست حناق (هناق و هناغ ، حناغ(حوصله جستجو ندارم)).
در شهری کوچک فاصله طبقاتی داریم. وقتی فاصله طبقاتی چنین حدت و شدت و نمایی دارد یک جای کار بشدت می لنگد. من اعتقاد دارم در جنگیم . اما چرا فقط بخشی از جامعه در جنگند و همان ها که با پوست و استخوان جنگ را درک می کنند اسلحه بدست می گیرند و در مقابل دشمن می ایستند و همان هایی که رفاه به هرزگی کشانده شان فریاد می زنند و سیاه نمایی می کنند و از دشمن دعوت می کنند. فاصله طبقاتی ایجاد شده حاصل چیست؟
