هل من مبارز

صبح که از خواب بیدار می شویم انگار یکی دارد فریاد می زند: هل من مبارز؟  کسی انگار هی ما را برای مبارزه ای فرا می خواند. به ناگاه بعد این عبارت یاد مبارزه مختار سقفی و یل یل شامی می افتم که بعد از کلی هارتم و پورتم با یک ضربه جناب مختار از پای در آمد. 

بگذریم. هر روز کسی یا چیزی ما را به مبارزه می خواند و دوست دارد با ما گلاویز شود و البته که راه فراری برای ما در نظر گرفته نشده و باید تن به این نبرد بدهیم. حالا اگر میخواهی زره به تن نکن یا شمشیر حمایل ننما. به هر حال باید از مسیری عبور کنی که او منتظر توست. 

برای نبرد باید آماده بود هم آماده ذهنی هم جسمی. رسیدن به این آمادگی نیاز به تربیت دارد یعنی شما باید ذهن خود را مبارز تربیت کرده باشید و گرنه با چشم غره ای امکان دارد شلوارش را خیس کند( اینکه کسی با یه اخم گریه میکنه انگار مغزش خودش رو خیس کرده ). تربیت ذهن از مقوله های مهمی است که تحت تاثیر موارد خاصی من جمله نوع نگاه خانواده به بی باک پروری فرزند قرار دارد. مثال: پدر بچه اش را برای خرید یک عدد آدامس شیک راهی بقالی سر محل می کند تا فرزند اجتماع بدون حضور پدر و مادر را درک کند اما در این بین مادر شروع به خودزنی می کند که در این جامعه با این همه گرگ چرا بچه رو تنها فرستادی. حسی که آن لحظه القاء می شود این است که عده ای گورخر هستیم در بیشه زاری وسط کشور اوگاندا و هر لحظه ممکن است مورد تجاوز (حمله) قرار بگیریم.

مشکلات و موانع رشد و پیشرفت ما همان مبارزانی هستند که اول هر صبح ما را فرا می خوانند، و باید برای عبور از آنها دست به کار شد و گرنه محکوم به فنا هستیم(یاد نبلیغات دامستوس افتادم). باید بدانیم که این موانع قرار است گذرگاه ما برای رفتن به مرحله بعد باشند. موانع هستند تا ما قوی تر شویم. اگر نسبت به موانع سخت گیری کنیم، غر بزنیم، داد و بیداد کنیم شکست ما حتمی است. 

استراتژی موانع برای اینکه ما درجا بزنیم  و از آنها عبور نکنیم بسیار ساده است. این استراتژی را غرب ها هم از آن استفاده می کنند. استراتژی بزرگ نمایی در راس امورات موانع ما قرار گرفته است. یعنی چنان خودشان را بزرگ نمایش می دهند که عبور از آنها را محال می دانیم  در حالی که واقعیت چیز دیگری است. 

تنها راه برای عبور همان است که خود می دانیم و لی عمل نمی کنیم. دهان بسته، سینه ستبر، نگاه به مقابل، دندانها فشرده و حرکت