زمان

ساعت های زیادی از روز را صرف گشت و گذار در فضای مجازی میکنیم . ساعت هایی که قیمت آن میلیاردها برابر بودجه نظامی آمریکا برای استعمار کشورهای دنیاست . دقیقه ها و ثانیه هایی که برگشتی برای آن نیست و روزی برای برای داشتن آن دعا میکردیم . زندگی بزرگانی چون علامه امینی را مطالعه میکنی و آه حسرت است که نهادت را ذوب میکند . شخصی که برای نوشتن و اثبات آنچه در عقیده داشت ده هزار کتاب را مطالعه کرد ، نه مطالعه ی سرسری (روزنامه وار) بلکه با دقتی بالاتر از آنچه موشک های نقطه زن دارند . در عصری زندگی میکنیم که انگار سرعت زمان چند برابر شده و روزها کمتر از چشم برهم زدنی در حال سپری شدن هستند نه تابستان و گرما و جنگل های زیبای شما را خوب درک میکنیم نه قله و دریای متلاطم شمال و سرمای تبریز را . 

زمانی که قیمت آن مانند نرخ ارز بالا و پایین نمیشود و همیشه رشد صعودی دارد و کسی برای از دست دادن این سرمایه گرانبها اعتصاب و آشوب نمی کند . 

خیلی دوست داشتم روزی مانند معترضان وال استریت مردم در شهرهایشان برای از بین رفتن زمانشان اعتصاب میکردند ...

برای حرکت رو به جلو نمیتوان گوهر گرانقدر زمان را در نظر نگرفت .