قدم هایت را محکم تر بردار
شاید این جمله را بارها و بارها شنیده باشید و به دفعات قدمهایتان را محکم برداشته اید اما اتفاقی که باید می افتاد افتاد و سقوط کمترین آن اتفاق بود .
حالا سوال اینجاست که چرا با وجود برداشتن قدم محکم چنین شد ؟
برای مثال وزنه برداری را در نظر بیاورید که میخواهد روی تخته برود .
مربی قبل ورود چند سیلی محکم به او میزند (مورد داشتیم پرده گوش وزنه بردار پاره شده ) و تا او را مصمم تر کند و یا به خودش بیاید و از این جور حرفها .
اما از صدای بوق چراق های قرمز می توان فهمید که نتیجه چه شده است .
درست است !
سیلی و قوای جسمانی و قدم محکم برداشتن ظاهری یک طرف ماجراست و قدرت ذهن یک طرف.
ورزشگار در طول دوران اردو قوای جسمانی خود را پرورش میدهد و در فضای دور از تنش و استرس وزنه های سنگین تری را بالای سر می برد اما میدان کارگزار با محل تمرین متفاوت است.
جا دارد این مثال را بزنم که استاد سید مهدی شجاعی در کتاب «پدر، عشق و پسر» به زیبایی صحنه ای از کربلا را از زبان عقاب (اسب حضرت علی اکبر علیه السلام) به نگارش در آورد که «اصولا هر اسبی جگر ماندن در معرکه را ندارد . اسب اگرخون ندیده باشد و چشم و گوشش از جنگ و ستیز و کشتار پر نباشد ، اگر فقط به خرید و تفریح و بازار رفته باشد که در این آشوبها دوام نمی آورد » و دقیقا همین است .
درکنار آمادگی جسمی ، ذهن و روح نیز باید به اندازه کافی رشد کرده باشد.
قدم محکم برداشتن به انداختن کل وزن بر روی پای نیست بلکه بالا بردن توان ذهنی برای انجام کاری که بعید به نظر می رسد .
