دکمه توکل ما سولفاته زده

 توکل بر خدا از جمله جملات کوتاه و ارزشمندی است که خیلی از ما مسلمان ها و بالاخص ایرانی ها آن را در موقعیت های مختلف به کار می بریم. در لحظه شروع به کار مهمی گرفته تا در جواب کسی که ما را تعارفی و از روی   اینکه حرفی زده باشد به مهمانی دعوت میکند.

به عنوان نمونه در خیابان با رفیق نه چندان شفیقت که بیست سال است او را ندیده ای و هیچ میلی هم به دیدنش نداشتی رو به رو میشوی و بعد از کمی گپ و گفت نوبت وداع جانسوزتان میشود و چون حرف دندان گیری ندارید به ناگهان میگویید منزل در خدمت هستیم با خانواده تشریف بیاورید و آن بنده خدا هم برای اینکه کلام منعقد نکرده از دنیا نرود میگوید: توکل بر خدا. 

اینکه این جمله ی بدون  فعل اینجا چه میکند و اثرات ژئوپولیتیک و فرا ماورایی آن چیست من نمیدانم اما میگوییم جهت اینکه چیزی گفته باشیم. بی ربطی برخی جملات از بی ربطی نخواندن نماز به دلیل گرانی گوشت بره آفریقایی بیشتر نباشد کمتر نیست. 

 

توکل بر خدا یعنی خالی کردن دل از هر چه از امید و دلبستگی به غیر. اسباب و وسیله را در او دیدن، علت را در او جستجو کردن، اتفاق افتادن را در اراده او دیدن و... 

 

توکل مان بر اثر استفاده نادرست سولفاته زده و بگیر نگیر عمل میکند. میگوییم از خدا میخواهیم ولی ته ذهنمان نیم نگاهی که هیچ، تمام نگاهی به خلق الله داریم. نه اینکه انسان مقداری عجله دارد (و کان الانسان عجولا - سوره اسراء آیه 11) و زود دیرش می شود لذا منتظر زمان تعیین شده برای از خامی درآمدن (پخته شدن) نمی ماند و کاری می کند در تناقض کامل با توکل .

میوه ای را در نظر بیاورید که باغبان دو ماه قبل از موعد آن از درخت می چیند و حالا باید دو ماه در سردخانه بماند تا وارد بازارش کنند. حالا کار به این نداریم که آیا شرایط سردخانه آن شرایطی است که میوه بدبخت در طبیعت داشت و یا اصلا قرار دادن در سردخانه جز ضرر چیزی دیگر برای ان بخت برگشته به همراه دارد بماند.  

وقتی خارج از زمانی که باید اتفاق بیفتد عمل کنیم و کان الانسان عجولا بازی دربیاوریم فکر میکنیم درتس عمل شده ولی چنین نیست و حالا باید بهتر بدانیم که اتفاق در زمانی که برای آن مشخص شده به وقوع می پیوندد.