من با تو خوشم

یادت هست؟ 

اولین بار که در مقابل فرزندت نشستم و از تو حرف زدم. نمی دانم چه حالی داشت، اصلا به حرف هایم گوش می داد یا نه، ولی آن شب که تنم به رعشه افتاده بود و کلمات با لرزش زیاد از دهانم خارج می شد اتفاقاتی را برای رقم زد که بعد از بیست سال دار و ندارم را به آن مدیونم.

نه خلوتی داشتم نه جلوتی، یک انسان معمولی از تر معمولی هایی که آن زمان برای خودشان کسی بودند. همین که فاصله ام را با شما کم کردم ناگهان دوستانی پیدا کردم که احترامم می گذاشتند، کسانی که تا روزهای قبل تره ای برایم خرد نمی کردند پیش پایم بلند می شدند. واقعا چطور سفارشی کردی؟ چطور این همه آدم را هماهنگ کردی که رفتاری مشابه داشته باشند و این رفتارشان را سالها تکرار کنند.

به خودم نگاه می کنم به رفتارم به حرکات و سکناتم، من هیچ سنخیتی با آنچه شما می خواهی ندارم. گاهی عقب نشینی می کنم دور می شوم، خجالت می کشم به شما نزدیک شوم، حرفهایم را به دیگران می گویم که به شما بگویند. اما بی فایده است. شما انگار بی خیال این بنده زاده نمی شوید و الهی نشوید. 

دوست دارم آنچه را هست بگویم و آنچه که شما برای کسی که حتی ارزشش را ندارد خرج می کنید تا همراه شما بماند. بگذارید راحت بگویم من شما را دوست دارم. دوست دارم از تنهایی ها بگویم که با شما پر شد و بی کسی هایی که با شما به باکسی تبدیل شد. من شما را لحظه های مختلف حس کرده ام از جایی که شما را بلند صدا می زدم و باد چادرت به صورتم می خورد و آرام می گرفتم تا جایی که زمزمه می کردم نام دلنشین تان را و مابقی ماجرا که خود خبر دارید. 

تا شما خانم این زندگی هستی نمی توانم که کسی را "خانم " صدا بزنم. خانم شما هستی با آن حجاب گرفتنت با آن چادر وصله دار و سوخته ات. خانم شما هستی با آن آسیاب چرخاندنت و لالایی خواندنت . چقدر آرام می شوم وقتی شما را خانم صدا می زنم و انگار کنارم هستید و حرفهایم را می شنوید و البته می شنوید و این روایت دلگرم کننده است که فرزندنتان فرمودند:« اگر لبانتان را در خانه هاتان تکان دهید ، منظورتان را می فهمیم.» 

حالا نام تان را زمزمه می کنم و زیر لب میخواهم...

و بدانیم لیله القدر فاطمه است.

شاید این پست ها برایتان جالب باشد.

پسری که تخم دو زرده می گذارد.

نماز جماعت