ملاک لایک
شاید کسی نگاهی به پست های من نیاندازد همینکه آرام می شوم کفایت است. گاهی باید دل از تمام دنیا شست، منتظر هیچ نگاهی نماند و به اصطلاح سرت به کار خودت باشد. باید کار کرد و کار کرد و گوشه ای آرام زندگی کرد.
صفحه اینستاگرام عده ای را می بینم که نگارنده پست در حال خوردن ساندویچ است و 8K یا همان هشت هزار نفر لایکش کرده اند، انگار اتفاق عجیبی را رقم زده است. نگاه می کنم دهانش را اندازه عرض شانه وا کرده و مانند کسانی که سه ماه در یمن زندگی کرده اند و حالا از زیر موشک های سعودی جان سالم بدر برده اند غذا را می بلعد. چنان نوشابه را با نی نوش می مکد که انگار می خواهد برای باک خالی ماشینش بنزین بکشد.
واقعا ملاک لایک کردن ها در فضای مجازی چیست؟
هدف ما از گذاشتن چنین تصاویری چیست؟
آیا عقده ای هستیم؟ آیا از کمبود های شدید رنج می بریم ؟ آیا در خانواده تناردیه بزرگ شده ایم؟ آیا در خانه داماد زندگی می کنیم و از این ننگ بالاتر نیست؟ چه شده که ناموس ما تمام حریم های لازمه دختر مومن را کنار گذاشته و پسر ما از نوشتن هر کلمه ای و انتشار هیچ تصویری ابائی ندارد؟
از جوان و نوجوان و دختر و پسر بگذریم به اینجا می رسیم که پیرمردی با آن سن باید کنار نوه هایش مشغول بیان خاطره باشد اما روزی 12 پست حالت های مختلف خود در روز ارائه می دهد. بابا جان شما مرگت چیست؟
اگر روزی 17 دقیقه به مطالعه بپردازیم آن چند ساعت در فضای مجازی مطمئنا پربار خواهد بود. اصلا چرا ما پست هایی که ترغیب به خوبی می کند را رد می کنیم؟
امیدوارم به فکر حضور فرزندانمان در فضای مجازی باشیم .
