ما نمی توانیم

ما نمیتوانیم ؛چند سالی است که تغییرات اساسی و بنیادی در ما ایرانی ها رخ داده است. کسی گمان نمی کرد ما بتوانیم موشک بسازیم، رتبه های علمی بالا کسب کنیم، در بعد نظامی چنان پیشرفت کنیم که کارمان به صادرات برسد، پهباد شکار کنیم، روی نفتکش روباه پیر پرچم ایران را نصب کنیم اما همه این کارها را کردیم. اما یک سری "ما نمی توانیم" برای ما باقی مانده است. 

ما نمی توانیم 2 

یک سری از "ما نمی توانیم" ها به ما مربوط نیست و ریشه در انتخابات ما دارد. انتخاب افرادی که انتخابشان می کنیم که برای معیشت مان تلاش کنند، خدمتگذار مردم باشند، به فکر حال خوب و شادی مان باشند، کشورمان را بسازند، فرهنگ غنی مان را صادر کنند، ما را در دنیا همانطور که هستیم و لیاقتش را داریم نشان دهند. انتخاب رییس ها و نماینده ها و شورا ها و ... اینها انتخاباتی است که ما نمی توانیم های ما رابه ما می توانیم تبدیل می کند.

چرا ما نمی توانیم؟! 

این سوال را از خود پرسیده اید که چرا نمی توانیم خاویار بخوریم!؟ امروز صبح که برای رفتن به محل کار آماده می شدم این سوال در ذهنم شروع به تفرقه افکنی کرد و این شد که حالا مشغول نوشتن شده ام. ما نمی توانیم خاویار بخوریم چون ارزش غذایی ندارد؟ انرژی گیر است؟ با طبیعت ما ایرانی ها ناسازگار است؟ امکان دارد از گلویمان پایین نرود و مجبور شویم سیفون حلق مان را بکشیم؟ امکان دارد تخم ها تبدیل به ماهی شود و روی DNA  ما تاثیر بگذارد؟ استخوان های ریز دارد و گلوگیر می شود؟ تورم می شود؟ آمریکا ما را تحریم می کند؟ اصغر فرهادی نوبل را از دست می دهد؟ آدم های خوارهای آمازون رنگ پوست شان کدر می شود؟ خلیج فارس نامش به خلیج دختر بندری تغییر می کند؟ چی داداش!!!

ما نمی توانیم 3

در حالی که داشتم به خاویار فکر می کردم ناگهان گوسفندی در ذهنم شروع به جفتک اندازی کردو گفت من رو یاد رفت!!! همانجا بود که فرمودم : اوه مای کامپیوتر! یادم آدم که تا دیروز ما این گوسفند را خر هم حساب نمی کردیم. بگذارید کمی درد و دل کنم. من در خانواده ای بزرگ شده ام که گوسفند را به خوبی می شناسند. پدر بزرگ و عموها و پدرم همه چوپانی را تجربه کرده اند و تا همین چند سال پیش گوسفند جزیی از زندگی ما بود. یعنی مهمان که به خانه ما می آمد یکی از گوسفندان برای خود شیرینی هم که شده خودش را زمین می زد و در حالی که چاقو را بین شیار سم سیاهش گذاشته بود با نگاهی پر از خواهش و التماس می کرد که سرش را ببریم و گوشتش را میل نماییم و پوستش را بفروشیم و پاچه اش را فردا نوش جا نماییم. اما این روزها کافی است از کنار قصابی یا میدان عرضه گوسفند برویم خواهیم دید گوسفندان زبل شده اند و دنبلان خود را با چه عشوه ای تکان می دهند و مانند دختران قدیم که به راحتی شوهر نمی کردند و می ترشیدند در انتخاب مشتری، صاحب نظر هستند. 

ما با فیلترینگ هم صادق نیستیم! 

ما نمی توانیم بدون فیلتر زندگی کنیم. کلا زندگی ما نوعی فیلتراسیون است. البته فیلتر در تمامی کشورهای دنیا وجود دارد و در کشورهای به حساب خودشان دمورکراتیک فیلترها بیشتر نیز هست. اما در فیلترها در کشور ما عجیب است. رییس جمهور، مشاورانش، نمایندگان مجلس، وزیر فناوری، رییس سازمان فیلترسازی( این آخری شوخی بود) همه حساب توئییتری دارند و هر روز توییت می کنند. از همه عجیب تر اینکه خیلی از مراودات و حتی دعواهای سیاسی در همان توییتر انجام می شود. شایان ذکر است محیط توییتر را محیط نخبگانی می گویند. حالا با این حساب چرا توئیتر فیلتر است؟ فساد در ایسنتا موج می زند، تغییر سبک زندگی در اینستا غوغا می کند ولی جوان و نوجوان و زن و مرد و پیر ما در اینستاگرام 24 ساعته در حد گشت و گذار است و دیده شده جنینی رحم مادرش را به خاطر تاخیر در بروزرسانی صفحه با لگدی پاره کرده است. اینستا رها و توئیتر فیلتر. در زمان اغتشاشات تصمیم به فیلترینگ تلگرام شد و این امر محقق شد. آیا بعد از فیلترینگ یا همزمان  یا دو روز قبل نمی توانستیم جایگزین مناسبی را به مردم ارائه دهیم؟ فبلتر کردیم اما خودمان طلاگرام و هاتگرام را ارائه دادیم. ما چه مرگمان است؟ بهتر است بگویم این مسئولین چه مرگشان است. الان تلگرام چند ممبر ایرانی دارد؟ جواب: خیلی، مثه قبلا . مردم یا فیلترشکن استفاده می کنند یا با نرم افزارهای سرور وابسته استفاده می کنند. اینجاست که باید بگویم ما نمی توانیم. ما نمی توانیم همسو باشیم چون مسئولینی را انتخاب کرده ایم که خودشان در فضای فیلترینگ امرار معاش می کنند( چراگاهشان محیط های فیلتری است)

سری دوم "ما نمی توانیم"های ما نیز به انتخاب ما بستگی دارد. عده ای را انتخاب کرده ایم که برای مان جا بیندازند که نمی توانیم بدون غرب زندگی کنیم، برجام باید باشد، بدون وابستگی رشدی اتفاق نخواهد افتاد، آمریکا کدخداست، سبک زندگی غربی بهتر است، مذاکره کلید حل مشکلات است. افرادی را انتخاب کردیم که وابستگی خودشان را می خواهند عمومی جلوه دهند. الحمدالله کاسه لیسانشان هم فراوانند نمونه اش همان پیر فرتوتی که از لگد کردن پرچم اسرائیل خودداری می کند و احتمال می دهد که اگر روزی قرار باشد با مانتو کوتاه، رژ صورتی و ناخن مصنوعی اش فرار کند در کازینوهای اسراییل جایی داشته باشد در حالی که آن زمان نام تلاویو به عشق سید حسن نصرالله احتمالا بیت الحسن تغییر کرده است. این انتخاب که به انتخاب زیر شکمی معروف است کار به جایی رسانده که در سیاست خارجه، باید مراقب باشیم خاک مان را نفروشند و در سیاست داخلی باید مراقب نفوذ یهودیان در راس تصمیم گیری ها باشیم. انتخابی که منجر به فقر بیشتر فقیرها، فربه شدن سرمایه دارها، تعطیلی کارخانه ها، بی ارزش شدن پول ملی شده و در یک جمله اگر سپاه نبود ایران نبود. اگر افتخاری داریم در عرصه جهانی و بین المللی رقم می زنیم از صدقه سری دولت محترم نیست.