کارخانه جدید

میخواهم به لطف ایزد منان کارخانه جدیدی را با رویکردی متفاوت افتتاح کنم. کارخانه ای که نمونه خارجی زیاد دارد ولی نمونه های داخلی آن دارند با شکستگی میل لنگ و نداشتن پیچ رزوه نشده با خودشان کلنجار می روند. آیا نیاز امروز جامعه ما همین چهار قلم کالای به اصطلاح اساسی است. آیا انسان انقدر کوچک شده که باید دغدغه پنیر داشته باشد و یا به این فکر کند که گوجه کیلویی چند شده است؟ خیر

واقعا باید دست به کار شد. عده ای از ما دوست داریم حتی دیگران برای مان فکر کنند و خودشان نیز زحمت انجام آن را بکشند. نمونه اش فراوان است کافیست به اطراف خودتان نگاهی بیندازید. جوانی که حتی رختخوابش را حاضر نیست خودش پهن کند آیا حاضر به تن دادن به امر شریف تفکر است. نوجوانی که در فضای مجازی ملق زنان در حال جستجوهای بیهوده است آیا فرصت فکر کردن دارد. 

کسی که از نوشتن و خواندن دست می کشد و به مصرف گرایی فرهنگی رو می کند تمام زمینه های زندگی را وا می دهد. این نقطه برجک اصلی انسان است. برجک تفکر. برجکی که بشدت در تیر رس دشمن است.  یعنی می گوید من برای تو فکر می کنم برای تو طرح ریزی می کنم و تو به عنوان بازیگر آن کاری را انجام می دهی که من می گویم. نوشتن و خواندن مانند مربیانی هستند که در پرورش انسان نقش بسزایی دارند. در کنار خواندن و نوشتن که مربیان کمکی هستند سر مربی ای قرار دارد که نقش هدایت ما را به عهده دارد و آن تفکر است. یعنی داده های مربیان کمکی را  متناسب با نیاز مان به کار می گیرد. 

برخی اوقات که فرصت می کنم تا کمی در مورد آنچه قدیم اتفاق افتاده فکر کنم به اینجا می رسم که بیشتر کارهایی که انجام داده ام اثر واداشت بوده یعنی وادار به انجام آن شده ام. نه اینکه به زور کاری را انجام داده باشم بلکه در موقعیتی قرار گرفته ام که راه فراری برای شانه خالی کردن نداشته ام. حالا می گویم که باید کارخانه واداشت را راه اندازی کنم یعنی مجموعه ای از امورات مورد نیاز که باید در زمان مقرر انجام شود اما مخاطب حس زور و اجبار را نداشته باشد و حاضر است همانند هزینه ای زمانی که برای تماشای تلویزیون می گذارد را برای آن عمل قرار دهد. 

فرصت ها مانند ابرها در حال عبور هستند و روز به روز از شارژ باقی مانده ما کم می شود و روزی خواهد رسید که دیگر توان انجام آنچه باید حالا انجام دهیم را نخواهیم داشت.