کوفه

حکایتی شده برای من رسیدن عصر عاشورا. وقتی از بالای بالکن خانه به دسته های عزای شام غربیان نگاه می کنم خستگی عالمی به تنم می آید. امسال دل را به دریا زدم و شام غریبان در جلسه روضه ای شرکت کردم. همیشه از مراسم عصر عاشورا و شام غریبان می ترسیدم. دلیلش خیلی واضح است اینکه روضه ها جایی سیر می کنند که دلم طاقت رفتن به آنجا را ندارد. 

دهه اول که تمام می شود توانم به صفر می رسد. خیلی سخت قبول می کنم که جایی بروم. علتش را نمی دانم. تنها چیزی که حالم را خوب می کند خلوت است. انگار بعد از دهه زندگی برای من تمام می شود هیچ چیز لذت ندارد. نه مکان و نه زمان معنای خاصی دارد. 

شاید این آشفتگی از همان عصر عاشورا شروع می شود از آشفتگی زینب سلام الله علیها. از فرار کردن بچه ها و صحرایی که اندازه ای خانه ای کوچک جای فرار ندارد. شاید این حال اثر همان «حراره فی قلوب المومنین» باشد که این بار در جایی غیر از دل مومنین آشیانه کرده است. حس کوفتگی دارم و انگار تنم را هر روز با تازیانه و کعب نی می کوبند که جانی برای نوشتنی ساده هم وجود ندارد. 

بگذارید از این روزها بگویم. این روزهایی که کاروان اسرا در کوفه و زندان آن به سر می برد. شهری که بدهکار علی علیه السلام است. شهر فتنه ها، شهر خام ها، شهر بی وفاها. کاروان در کوفه ای به سر می برد که حتی شن های آن نیز از علی خاطره دارند. از دردهای علی، از نشنیده گرفتن های علی، از تمامی آنچه که نباید در حق مولا انجام می شد. از زمستانهایی که بهانه سردی اش را آورده و یاری اش نکردند، از تابستان ها و گرمایش که جان علی را به لب آوردند برای همراهی. کوفه! چرا ویران نشدی وقتی سر حسین علیه السلام را در کوچه هایت به تماشا گذاشتند. چرا مردمانت را به خاک نکشیدی آن زمانی که دخت امیرالمومنین بر شتر عریان از مخروبه هایت ... 

دلم طاقت ندارد ... 

آه ای کوفه...