وابستگی با مزه همبرگر گرد مک دونالد

خدا از زیرِ زمین گرفته تا پستوی، سرزمین ما ایران را پر کرده از منابع طبیعی و نعمات الهی و کافیست بیل را گرفته و به جان زمین افتاد تا برکت چنان فواره بزند که بیا و ببین. با این وضع اکثر جامعه از وضع معیشت خود نالانند و حق هم دارند. منظور ما و درخواست مومنان زندگی آنچنانی نیست که باعث شود سر به سجده نگذاریم و خدا را بندگی نکنیم، نه! همینکه دغدغه نیازهای اولیه نداشته باشیم و هر روز شاهد بی ثبات تر نشدن بازار و پایین آمدن ارزش پول کشور نباشیم راضی ایم. در این چند ساله با تغییر در هر دولت شاهد تغییر در معیشت مردم شده ایم که با یک حساب سرانگشتی، نوع مدیریت که برگرفته از تفکر مجموعه دولت است بیشترین و بالاترین تاثیر را داشته است. عده ای تحریم ها (انواع مختلفش اعم از مادر و خواهر و برادر و ... ) را علت این نابسامانی در اوضاع اقتصادی و معیشتی مردم می دانند ولی آنچه این سراپا تقصیر را درگیر خود نموده جمله رهبری در مراسم تنفیذ حکم آقای روحانی در سال 96 است که فرمودند: «هزینه‌ی تسلیم در برابر قدرتهای زورگو بمراتب بیشتر از هزینه‌ی ایستادگی در مقابل آنها است». تحلیل این یک جمله را به خودتان می سپارم اما بیایید با خودمان کنیم و ببینیم اینکه شش سال پای میز مذاکره نشستیم چه بدست آوردیم. تعداد سرهایی که درون سطل زباله های خیابان خم می شوند چقدر تغییر کرد؟ تعداد کودکان کار چه روندی را طی نموده است؟ آیا شاهد پر رنگ تر شدن سفره های مردم بوده ایم؟ نتیجه مذاکرات آیا در حال مردم تاثیر مثبت داشته است؟ 

هزینه تسلیم

ما داریم هزینه تسلیم را می دهیم. حالا تسلیم را چطور معنا کنیم که برخی برنخورد. ملت ما به آرمان هایی که برای آن قیام کرده و حکومت سراسر ظلم را به زانو درآورده پایبند است اما چه چیزی در این میان وجود دارد که شده چوب لای چرخ حرکت به سمت تمدن اسلامی. در بیانات رهبری شنیده ایم که این زنجیره تمدنی حلقه اول آن انقلاب بوده و بعد نظام اسلامی رسیده حالا در نقطه ای استراتژیک گیر کرده است. مرحله سوم حرکت به مست تمدن اسلامی، دولت است و اینجاست که توقفگاهی شده و باید این گلوگاه برداشته شود. حال شاید عده ای بگویند نویسنده دولت فعلی را هدف تیر خود قرار داده اما نکته این جا قرار دارد که دولتی با وابستگی به غرب چوبی لای چرخ انقلاب شده و دولتی با دوری از ولی جامعه و حرکت انفرادی و تک رایی. دولتی هزینه تسلیم در برابر آقازاده ها و مفسدان و متفکرین غرب زده را می دهد و دولتی هزینه وابستگی به عرفان های نوظهور و ... 

کشوری با این همه منابع اعم از طبیعی، انسانی، فیزیکی و مالی باید نه اینکه تحریم در آن اثر نکند بلکه باید با تکیه بر توان موجود کشورهای مظلوم دیگر را نیز پشتیبانی کند. این دقیقا کاری است که انقلاب اسلامی ما را موظف به آن کرده و در بند های قانون اساسی به آن اشاره شده است. در قانون اساسی ما آمده :«اصل 11: «به حکم آیه کریمه «ان هذه امّتکم امة واحدة و انا ربکم فاعبدون» همه مسلمانان یک امّتند و دولت جمهوری اسلامی ایران موظف است، سیاست کلی خود را بر پایه ائتلاف و اتحاد ملل اسلامی قرار دهد و کوشش پی‌گیر به عمل آورد تا وحدت سیاسی، اقتصادی و فرهنگی جهان اسلام را تحقق بخشد.» طبق اصول مزبور، خطوط کلی سیاست خارجی نظام جمهوری اسلامی ایران می‌توان استفاده کرد که به قرار زیر است: 1ـ نفی سلطه‌جویی 2ـ نفی سلطه‌پذیری 3ـ حفظ استقلال همه جانبه 4ـ ممنوع بودن قراردادهایی که باعث سلطه بیگانه بر کشور می‌گردد. 5ـ آرمان خود دانستن سعادت انسان در کل جامعه بشری 6ـ به رسمیت شناختن استقلال و آزادی و حکومت حق و عدل به عنوان حقوق همه مردم جهان 7ـ خودداری کامل از هر گونه دخالت در امور داخلی ملل دیگر 8ـ حمایت از مبارزات حق‌طلبانه مستضعفین در برابر مستکبرین در همه جهان 9ـ قبول پناهندگی سیاسی 10ـ تفکیک‌ناپذیری آزادی، استقلال و وحدت و تمامیت ارضی کشور 11ـ دفاع از حقوق همه مسلمانان جهان 12ـ عدم تعهد در برابر قدرت‌های سلطه‌گر 13ـ روابط صلح‌آمیز و حسنه متقابل با دُوَل غیر محارب 14ـ احترام به قراردادها و معاهدات بین المللی 15ـ حل اختلافات بین‌المللی از طریق مسالمت‌آمیز و پذیرش حَکَمیت بر اساس حق و عدل 16ـ تعاون و مشارکت و نقش فعال داشتن در امور بین المللی 17ـ مقابله به مثل در موارد لازم 18ـ تقدیم و ترجیح روابط با کشورهای اسلامی بر کشورهای غیراسلامی 19ـ رعایت عزت، حکمت و مصلحت در سیاست خارجی.»  این اتفاق با مدد از خداوند و با استفاده از منابع مالی رقم خواهد خورد. خداودن باری تعالی این سرمایه را در اختیار ما قرار داده و حال دو چیز لازمه ادامه حرکت است 1: مسئولین خدوم و با روحیه کفر ستیز 2: مردمی بلند همت و خودباور . 

چند دقیقه لطفا دقت کنید

چه کنیم؟ بیایید و چند دقیقه وقت خود را برای خودن متن زیر بگذارید تا مقداری با روش حل مشکل آشنا شویم. 

 ببینید در جنگ صفین، امیرالمؤمنین در مقابل کفار که قرار نداشت؛ جبهه‌‌‌‌ی مقابل امیرالمؤمنین جبهه‌‌‌‌‌ای بودند که نماز هم میخواندند، قرآن هم میخواندند، ظواهر در آنها محفوظ بود؛ خیلی سخت بود. کی باید اینجا روشنگری کند و حقائق را به مردم نشان دهد؟ بعضی ها حقیقتاً متزلزل میشدند. تاریخ جنگ صفین را که انسان میخواند، دلش میلرزد. در این صف عظیمی که امیرالمؤمنین به عنوان لشکریان راه انداخته بود و تا آن منطقه ی حساس - در شامات - در مقابل معاویه قرار گرفته بود، تزلزل اتفاق میافتاد؛ بارها این اتفاق افتاد؛ چند ماه هم قضایا طول کشید. یک وقت خبر میآوردند که در فلان جبهه، یک نفری شبهه ای برایش پیدا شده است؛ شروع کرده است به اینکه آقا ما چرا داریم میجنگیم؟ چه فایده دارد؟ چه، چه. اینجا اصحاب امیرالمؤمنین - یعنی در واقع اصحاب خاص و خالصی که از اول اسلام با امیرالمؤمنین همراه بودند و از امیرالمؤمنین جدا نشدند - جلو میافتادند؛ از جمله جناب عمار یاسر (سلام اللَّه علیه) که مهمترین کار را ایشان میکرد. یکی از دفعات عمار یاسر - ظاهراً عمار بود - استدلال کرد. ببینید چه استدلالهائی است که انسان میتواند همیشه اینها را به عنوان استدلالهای زنده در دست داشته باشد. ایشان دید یک عده‌‌‌‌ای دچار شبهه شده‌‌‌‌اند؛ خودش را رساند آنجا، سخنرانی کرد. یکی از حرفهای او در این سخنرانی این بود که گفت: این پرچمی که شما در جبهه‌‌‌‌ی مقابل میبینید، این پرچم را من در روز احد و بدر در مقابل رسول خدا دیدم - پرچم بنی امیه - زیر این پرچم، همان کسانی آن روز ایستاده بودند که امروز هم ایستاده اند؛ معاویه و عمروعاص. در جنگ احد، هم معاویه، هم عمروعاص و دیگر سران بنی امیه در مقابل پیغمبر قرار داشتند؛ پرچم هم پرچم بنیامیه بود. گفت: اینهائی که شما می بینید در زیر این پرچم، آن طرف ایستاده‌‌‌‌اند، همینها زیر همین پرچم در مقابل پیغمبر ایستاده بودند و من این را به چشم خودم دیدم. این طرفی که امیرالمؤمنین هست، همین پرچمی که امروز امیرالمؤمنین دارد - یعنی پرچم بنی‌هاشم - آن روز هم در جنگ بدر و احد بود و همین کسانی که امروز زیرش ایستاده‌‌‌‌‌اند، یعنی علی‌بن‌‌‌ابی‌طالب و یارانش، آن روز هم زیر همین پرچم ایستاده بودند. از این علامت بهتر؟ ببینید چه علامت خوبی است. پرچم، همان پرچم جنگ احد است؛ آدمها همان آدمهایند، در یک جبهه. پرچم، همان پرچم جنگ احد است؛ آدمها همان آدمهایند در جبهه‌‌‌‌‌ی دیگر، در جبهه‌‌‌‌‌ی مقابل. فرقش این است که آن روز آنها ادعا میکردند و معترف بودند و افتخار میکردند که کافرند، امروز همانها زیر آن پرچم ادعا میکنند که مسلمند و طرفدار قرآن و پیغمبرند؛ اما آدمها همان آدمهایند، پرچم هم همان پرچم است. خوب، اینها بصیرت است. اینقدر که ما عرض میکنیم بصیرت بصیرت، یعنی این.

 از اول انقلاب و در طول سالهای متمادی، کیها زیر پرچم مبارزه‌‌‌ی با امام و انقلاب ایستادند؟ آمریکا در زیر آن پرچم قرار داشت، انگلیس در زیر آن پرچم قرار داشت، مستکبرین در زیر آن پرچم قرار داشتند، مرتجعین وابسته‌‌ی به نظام استکبار و سلطه، همه در زیر آن پرچم مجتمع بودند؛ الان هم همین جور است. الان هم شما نگاه کنید از قبل از انتخابات سال ۸۸، در این هفت هشت ماه تا امروز آمریکا کجا ایستاده است؟ انگلیس کجا ایستاده است؟ خبرگزاریهای صهیونیستی کجا ایستاده اند؟ در داخل، جناحهای ضد دین، از توده‌‌‌‌ای بگیر تا سلطنت‌‌‌‌‌طلب، تا بقیه‌‌‌‌ی اقسام و انواع بی دین‌‌‌‌ها کجا ایستاده‌‌‌اند؟ یعنی همان کسانی که از اول انقلاب با انقلاب و با امام دشمنی کردند، سنگ زدند، گلوله خالی کردند، تروریسم راه انداختند. سه روز از پیروزی انقلاب در بیست و دوی بهمن گذشته بود، همین آدمها با همین اسمها آمدند جلوی اقامتگاه امام در خیابان ایران، بنا کردند شعار دادن؛ همانها الان می آیند توی خیابان، علیه نظام و علیه انقلاب شعار میدهند! چیزی عوض نشده. اسمشان چپ بود، پشت سرشان آمریکا بود؛ اسمشان سوسیالیست بود، لیبرال بود، آزادی طلب بود، پشت سرشان همه‌‌ی دستگاه‌‌‌های ارتجاع و استکبار و استبداد کوچک و بزرگ دنیا صف کشیده بودند! امروز هم همین است. اینها علامت است، اینها شاخص است؛ و مهم این است که ملت این شاخصها را میفهمد؛ این چیزی است که انسان اگر صدها بار شکر خدا را بکند، حقش را به جا نیاورده است؛ سجده‌‌‌‌ی شکر کنیم.