سفر به تهران

بالاخره نافله ها و ندبه های نیمه شب جواب داد و توفیق سفر به شهر دود و ترافیک، تهران بزرگ نصیبمان شد. یک دوره آموزشی فوق العاده عالی و کاربردی (در ظاهر) که قبلا در دانشگاه یک ترم برای گذراندن آن زحمت کشیدیم را این بار در مجموعه کاری خود گذراندیم آن هم در دو روز. 

استاد که بار علمی و غیر علمی زیادی داشت و از آن دست افرادی بود که همراه تیم های مختلف به کشورهای جور با جور سفر کرده بود کلاس را بسیار شیرین اداره می کرد. 

در کلِّ کلاس احساس تنفر از ایران و ایرانی و ایرانی بودن داشتیم. استاد که از سفر به ژاپن و بازدیدهای چند ماهه از شرکت نیسان و مدارس ژاپن می گفت دل مان آب می افتاد اما همه این صحبت ها ختم به تحقیر می شد. اینکه آنجا کویت است و اینجا محله فقیر نشین دهلی نو.

در گوشه ای از مطالبشان فرمودند که معلم مدارس ابتدایی ژاپن همه پروفسور و یا فوق دکترا دارند و چنین اند و چنان. کسی حق ندارد کیف گران قیمت بخرد اگر چه بچه وزیر باشد و یا مادرش نماینده مجلس. یا اینکه شش سال اول فقط تفریح می کنند و درس زندگی می آموزند. 

استاد از فرار مغزها می گفت، از دانشجوهای صنعتی شریف و نخبگانی که در این کشور جایگاهی ندارند و بالاخره کیمیا علیزاده هم راهی هلند شد. کلاس mrp  ما تبدیل شده بود به کلاس خود تحقیری و خود کوچک بینی افراطی. 

در این کلاس از نرم افزار قدرتمند بیوریتم هم نام برده شد. نرم افزاری که با ارائه تاریخ دقیق تولد، وضعیت شخص از نظر فیزیکی و ادراکی و احساسی را در چند ماه اعلام می کند و شرکت های بزرگ دنیا از این نرم افزار جهت انجام اموراتی مربوط به نیروی انسانی خود استفاده می کنند. مثلا بر اساس این نرم افزار است که در المپیک آمریکاییها تمام مدال ها را می گیرند. به فرموده استاد آن چیزی که ما به آن قضا و قدر می گوییم وجود خارجی ندارد و هر چه هست را می شود با نرم افزاری ساده تغییر داد. 

 همین استاد محترم (خیلی محترم) می فرمودند که امروز تولید پراید با دلار 13000 تومانی برای شرکت سایپا 13 میلیون در می آید و در بازار 53 میلیون مردم باید هزینه کنند. 

تهران و دود و ترافیکش یک طرف و ناپلئونی آخر شب ماموریت یک طرف. 

چند تصویر زیبا از تهران بزرگ تقدیم شما!