باور دشمنی
چرا نمی خواهیم باور کنیم دشمنی دشمن را؟ به کدام آیه و سوره قسم بخورد و یا چه کاری مانده تا انجام دهد که ما به این یقین برسیم دشمن است؟ دیشب در حال مرور دو کتاب از جناب سید هاشم میرلوحی بودم که هر بار می خوانمش نفرت از اعماق وجودم زبانه می کشد. گاهی این نفرت از دشمن است و گاهی از دوستان احمق.
"آمریکا بدون نقاب" و "یوسرائیل و صهیونوکراسی" دو کتاب ارزشمندی هستند که یکی درباره جنایات آمریکا از قرون اولیه شکل گیری آن گفته و دیگری از لابی صهیونیست که ایالات متحده را اداره می کند. در جایی از کتاب به نقل از مادلین آلبرایت وزیر امور خارجه اسبق آمریکا آمده: من تازه فهمیده ام یک صهیونیست هستم.
چرا برای مردم ما باور این که دشمن لحظه ای از دشمنی دست برنداشته و حتی لحظه ای از فکر دشمنی نیز کوتاه نیامده سخت است؟ چرا نمی توانیم به خود بقبولانیم آنچه در پس پرده خیلی از اتفاقات وجود دارد دست های شیطان بزرگ و روباه مکار است.
دیشب در شلوغی های تهران و در بهبوهه پاره کردن عکس سردار دلها، شهید حاج قاسم سلیمانی، نیروهای امنیتی ما سفیر انگلیس را در حال عکس برداری و فیلم برداری دستگیر کرده اند. این یعنی چه؟
در نهج البلاغه به این مضمون آمده که اگر دشمن به سمت شما دست دوستی دراز کرد دستش را رد نکنید اما لحظه ای از او غافل نشوید. آن روزی که دوباره سفارت انگلیس را راه انداختند باید تمام حواسشان را جمع می کردند که این لانه ای که تازه بنا شده دیگر لانه جاسوسی نیست، اینجا دفتر عملیات دشمن است در دل جبهه خودی ها.
امیدوارم این را باور کنیم. نه حرف این بنده کوچکترین را، آیه قران را که فرموده:
یهود و نصاری هرگز از تو راضی نمی شوند تا آنکه از آیینشان پیروی کنی. بگو: مسلماً هدایت خدا فقط هدایت [واقعی] است. و اگر پس از دانشی که [چون قرآن] برایت آمده از هوا و هوس های آنان پیروی کنی، از سوی خدا هیچ سرپرست و یاوری برای تو نخواهد بود.
بخدا درک خیلی از مسائل برای آدمی مثل آب خوردن هست ، مسئله دشمنی صهیونیست ها و آمریکایی ها هم از این دست مسائل هست .