کرونای اقتصادی

پدیده ی دست درازی به اموال مسلمین، مسئله ای تازه نیست و برگ برگ تاریخ پر است از نام کسانی که با دست درازی به بیت المال المسلمین گذران عمر کرده اند.

آیا این ویروس مانند کرونا واگیردار است؟ چرا ما شاهد این هستیم که طبقات مختلف اصناف اقتصادی در چند سال اخیر گرفتار شده اند؟ ریشه این اتفاق و ویروسی شدن طمع کاران کجاست؟ آیا هر که طمع کرد توانست دستی دراز کند؟ آیا هر که خواست نوکی به این اموال بزند از عواقب آن هراسی نداشت؟ ریشه این اتفاق در کجاست؟ 

آیا می توان عدم برخورد قاطعانه با مفسدین اقتصادی در سال های گذشته را از عوامل شیوع و فراگیری آن دانست؟ آیا می شود به این موضوع فکر کرد که برخورد بی تعارف و درنظر نگرفتن جایگاه و منزلت شخص خاطی از دامن زدن به این مسئله جلوگیری می کرد؟ براستی اگر مطابق آنچه اسلام در برخورد با دزد و کسی که بیت المال را تاراج کرده بیان کرده عمل می کردیم شاهد تکرار این موضوع بودیم؟ 

به دفعات در محافل عمومی از زبان عوام خارج شده که اگر یکی از کسانی را که دزدی اینچنینی کرده اند را در دروازه ورودی شهر دار می دند درس عبرتی می شد برای بقیه که حتی فکر و خیال چنین عملی به سرشان نزند. 

آیا دست و پای قاضی برای صدور حکم بسته است؟ آیا اگر احکام اسلام را پیاده کنیم و به عنوان مثال دست دزد را قطع نماییم مجامع بین المللی ما را دست می گیرند و در بوق و کرنای رسانه ای برای ما دردسر می سازند؟ 

در دوره جدید ریاست قوه قضاییه شاهد به محکمه کشیدن افرادی هستیم که به عنوان مفصد اقتصادی و اخلالگر بازار شناخته می شوند آیا احکامی که برای این افراد بریده شده توانسته کمی از حجم دست درازی ها کم کند؟ 

اجازه بدهید به کلام مولا در نهج البلاغه اشاره کنم. 

وَ إِنِّی أُقْسِمُ بِاللَّهِ قَسَماً صَادِقاً لَئِنْ بَلَغَنِی أَنَّکَ خُنْتَ مِنْ فَیْءِ الْمُسْلِمِینَ شَیْئاً صَغِیراً أَوْ کَبِیراً، لَأَشُدَّنَّ عَلَیْکَ شَدَّةً تَدَعُکَ قَلِیلَ الْوَفْرِ، ثَقِیلَ الظَّهْرِ، ضَئِیلَ الْأَمْرِ؛ وَ السَّلَام.

از نامه آن حضرت (ع) این نامه را به زیاد بن ابیه نوشته است که از سوى عبد الله بن عباس بر بصره فرمان مى راند و ابن عباس خود از جانب على (ع) فرمانروایى اهواز و فارس و کرمان را داشت:
به خدا سوگند مى خورم، سوگندى راست که اگر به من خبر رسد که در غنایم مسلمانان به اندک یا بسیار خیانت کرده اى، چنان بر تو سخت گیرم که کم مایه مانى و بار هزینه عیال بر دوشت سنگینى کند و حقیر و خوار شوى. و السلام.