یک نامه آشنا
بسم الله الرحمن الرحیم
از حسین بن علی به محمد بن حنفیه و کسانی از بنی هاشم که نزد وی هستند.
هر کس به من بپیوندد به شهادت می رسد؛ و هر کس نپیوندد پیروزی را درک نخواهد کرد. والسلام.
نامه ای کوتاه که می توان به شکل های گوناگون آن را تفسیر کرد. می شود این نامه را زنده دانست و حسین علیه السلام را در مقابل دید. می شود آن را فقط به خاندان بنی هاشم نسبت داد که با شناختی که ما از اهل بیت سراغ داریم چنین چیزی بعید به نظر می رسد زیرا کلام این بزرگواران مانند قرآن دارای بطونی است که در هر دوره ای تازگی خود را دارد و مورد استفاده قرار می گیرد. علمای زیادی در این خصوص تفسیرهایی را بیان نموده اند که جای بحث ما نیست و من برداشت خود را از این نامه سید الشهدا ارائه خواهم داد.
تمام نامه و سخنان سید الشهدا از هنگام خروج مدینه تا لحظه شهادت قالب خودش را دارد و برای اثبات آن می توانید دو نامه امام به مردم کوفه و بصره را مقایسه کنید که زمین تا آسمان در نوع نگارش و ادبیات متفاوت است. این نامه حضرت نیز شکل و قالب خودش را دارد. حضرت از مدینه خارج شده ولی به دلیلی دوباره برای محمد حنفیه مکتوب میکند (شاید حضرت میخواهد که در تاریخ بماند) که هر کس به من بپیوندد به شهادت می رسد.
عبارت «پیروزی» که در جمله بعدی امام آمده این نکته را روشن می کند که حضرت با دانستن شهادت، پیروزی را برای خود می بیند و شکست را برای کسانی می دانند که از همراهی ایشان سر باز زده اند.
سوال: آیا این نامه در حال و هوای امروز ما نیز ارسال شده است؟ آیا دوباره حسین علیه السلام راهی قتلگاه است؟ آیا حکومت جور و استکبار جهانی باز می خواهد حسین را به کربلا بکشاند؟ نام های ما امروز برای امام از جنس آن نامه هایی که امام بعدها آن را پاره پاره کردند یا حال و هوای نامه های مان از سرسبزی باغ ها و رسیدن میوه هاست؟ آیا نامه امام ما را به جنب و جوش می اندازد و دست و پایمان را گم می کنیم یا باز همان قصه تکراری فرزند و مال و عشیره و ...
نمی دانم ولی این نامه حال نامه ای که امام به حبیب را نداشت.
علامه مقرم و علامه مجلسی نظرات جالبی را در این مورد این نامه بیان داشته اند که می توانید در کتاب آغار نهضت آن را مطالعه کنید.
