بنویس، رها کن، بنویس

آیا شما هم جزء آن دسته از افرادی هستید که خیلی به سفر می روند؟ سفرهای شما آیا صرفا جنبه تفریح دارد و یا هر سفری را به  دلیلی می روید خارج از بحث خوشگذرانی و تغییر روحیه. 

خارج از بحث؛ عده ای هفته حداقل یک روز را در جنگل و کوه و بیابان هستند ولی وقتی از آن ها دلیل این کار را می پرسی جواب می دهند: همینجوری، برای تفریح. چرا برخی از ما یاد نگرفته ایم که می شود هر کاری را با هدفی جدا از بحث تفریح انجام داد؟! مثلا چه ایرادی دارد که بیرون رفتن های ما برای ثبت تجربه ای باشد؟ ما چه بخواهیم چه نخواهیم در دوره گردی ها؛ خوشگذرانی و تفریح فراهم می شود و ماحصل این خوشگذرانی شاید تنها تغییر حال باشد. اما اگر برنامه ای در کنار این کار داشته باشیم آن وقت به اشیاء و اتفاقات ریزبینانه تر نگاه می کنیم و تجربه ای حاصل خواهد شد که می تواند ما را از دیگرام متمایز کند. 

استیو فالون از جمله کسانی است که سفرنامه می نویسد. 68 کتاب از او به چاپ رسیده که می توان به از آنها به کتاب فرانسه، تنها سیاره اشاره کرد. 

فالون بسته به نوع و حجم کتابی که می خواهد بنویسد تحقیق می کند. زمانی زیادی را برای دستنویس های خود می گذارد که نمونه آن 13 هفته ای است که برای همین کتاب فرانسه تنها سیاره گذاشته است. 

او در این سفرها به این تجربه رسیده که نمی توان به کتاب های راهنما به طور کامل تکیه کرد ولی به جهت نوع نوشتار باید حتما نگاهی به همه آن ها انداخت. مردم محلی بر اساس ذهنیتی که از جهانگردان و گردشگران دارند حرف های کلیشه ای و تکراری می زنند و این غیر از آن چیزی است که یک نویسنده سفرنامه نیاز دارد. 

استیو فالون :«بعضی از سفرنامه نویسان کامپیوتر کیفی همراهشان است، اما من ترجیح می دهم که در دفترچه یادداشت کنم. وقتی به خانه رسیدم آن اطلاعات را به مطالبی خواندنی تبدیل کنم. 

در مورد نوشتن مهم این است که از ته دل بنویسید. در حالی که باید انبوهی از واقعیت های بررسی شده را در نظر داشته باشید. پس ناچارم هر نقطه ای را که روی نقشه علامت زده ام بررسی کنم و پس از دست نوشته هایم را تحویل ویراستار دهم. 

به جز در جاده بودن، قسمتی از کار که خیلی مورد علاقه من است، بازخوانی مطالب نوشته شده است. خیلی از نویسندگان تصور می کنند که در این بخش نمی توان چیز جدیدی اضافه کرد اما من این بخش از کار را خیلی دوست دارم. چون همه اطلاعات و هر چه می دانستم نوشته ام، حالا ذهنم را روی سبک کار متمرکز می کنم. پس از آن وارد پروژه جدیدی شده و راهی کشور دیگری می شوم. »

از نکات مهمی که استیو فالون به آن اشاره کرده مرور و بازخوانی مطالب است. این مهم برای وبلاگ نویس های مبتدی تا حرفه ای هم قابل اجراست. یکی از روش هایی که در این زمینه پیشنهاد می دهند این است که با پایان یافتن نوشته اولیه، برای ساعتی آن را رها کنید. بعد از کمی استراحت دوباره به مطلب برگردید و مرور کنید. 

مرور و بازخوانی تاثیر زیادی در تبدیل مطلب از یک متن ساده به نوشته ای درخور توجه دارد. بارها در بازخوانی، شاهد فوران ایده های جدید و کلمات و عبارات متحول کننده بوده ایم. 

نویسنده باید به ذهن خود استراحت بدهد تا نفسی تازه کند برای کشف حقایقی که در عمق بیشتری قرار دارند. مثالی ساده شاید این مطلب را خوب جا بیندازد. حفاری را در نظر بگیرید که به عمقی از کار رسیده است. جوششی از آّب را در آن عمق مشاهده می کند. اگر کار را رها کند چه اتفاقی می افتد؟ خستگی و کمبود هوا حفار را از ادامه کار منحرف می کند. حالا وقت آن است که کمی استراحت کند. از محیط دور شود. هوایی تازه کند و با انرژی بیشتر به کار برگردد. این بار ضربات را دقیق تر و محکم تر می زند تا گلوگاه ها برداشته شود. 

نویسنده نیز با جدا شدن از متن، این فرصت را به خود می دهد تا دوباره اوج بگیرد و از کلمات، برج و بارویی بسازد برای بهتر دیده شدن نوشته. این مشکل شاید همگانی باشد، لااقل برای غیرحرفه ها که دوست دارند بدون بازبینی، بدون فرصت دادن برای پخته شدن، مطالب را نشر دهند. 

لطفا کمی از نوشته خود فاصله بگیرید. دیر انتشار دادن بهتر از هرگز به چشم نیامدن است.