کمی تربیت رسانه ای
انگار همین دیروز بود، 23 دی ماه 1388 ساعت 2 بعد از ظهر. حالا از آن سال حدود 11 سال می گذرد و آقا مجتبی کلاس پنجم است. آرام و آب زیرکاه. اهل بازی و بازی و بازی. تازگی با گوشی کارهایی می کند. از حالت صرفا بازی درآمده. کارهای اینترنتی را خودش انجام می دهد. هنوز پاندای کونگ فوکار یکی از بهترین ها برای لحظات بیکاری اش است.
کتاب خوان است نه اندازه پدرش. کتاب های زیادی برای او می خرم. خیلی ها را مرور می خواند و رد می کند و خیلی ها را دقیق تر. با کتاب تن تن و سندباد شروع کردیم و هنوز معیار خرید کتابش، کتابی در همان ژانر است.
به تازگی دوچرخه ای خریده و با پسرخاله ای که او هم کمی تا حدودی بیشتر آب زیرکاه (مول) است در محل بازی می کنند. خدا رو شکر مانند بچه های دیگر زیاد از منزل دور نمی شوند و در همان محوطه مد نظر خود را سرگرم می کنند. فوتبال یکی از بازی های ثابت شان است. مجتبی استعداد بیشتری دارد. مربیان مدرسه و باشگاه بشدت روی اون حساب می کنند و در رده سنی بالاتر بازی می کند. نوع راه رفتنش هم به فوتبالیست ها می خورد و صد البته که هنوز مانده تا مانند پدرش شود. (این تعریف را جدی بگیرید.) کلا چپ ها همین هستند.
چند روز پیش به طور مرموزانه ای متوجه حضور بچه های فامیل در روبیکا شدم. محیط روبینو مرا یاد اینستاگرام انداخت و همین موضوع شروعی شد بر نگرانی ام. چند درخواست فالو و فالوبک دیدم و کمی تصاویر پروفایل های غریبه هایی که درخواست فالو داده بودند.
این چند روز در خانه صحبت آقا مجتبی با مادرش در مورد بیو بود و دیدم که در صفحه بیو در مورد امیرالمومنین جمله ای نوشته. البته جای خوشحالی دارد ولی نمی توانستم نگران نباشم. لذا در تذکری همراه با مهربانی درخواست خروج کردم و بحمدالله با این پاسخ مواجه شدم که ما چند روز است خارج شده ایم.
نکته ای که باید بازگو کنم و بحث امروزمان در محیط کار بود این است که ما تا زمانی می توانیم نهی کنیم و امر کنیم و یا محدودیت هایی را در نظر بگیریم. بچه ها به سن نوجوانی و جوانی که می رسند دیگر تن به آن محدودیت ها نمی دهند. حال با این پرسش مواجه می شویم که چه کنیم؟ و تنها جوابی که می توانیم برای این موضوع داشته باشیم «تربیت » است.
تربیت رسانه ای که امروز یکی از لازمه هایی است که خانواده ها باید به آن بپردازند. نمی شود بچه را در این فضای پر از التهاب بدون سپر دفاعی رها کرد. تربیت سپر دفاعی و صد البته هجومی است که اگر در اختیار کودکان مان قرار دهیم با خیال آسوده تری می توانیم به موارد دیگر تربیتی فکر کنیم.
