می گویند قیامت یوم الحسره است. انسان، حسرتِ شده ها و نشده هایی را می خورد که به وقوع پیوسته است. حسرت انجامیده ها و نینجامیده ها. حسرت حرکتی کند یا تند.
امروز حال و هوایم را که پیش بینی می کنم می بنیم رو به بارانی شدن است. بادهای موسمی وزیدن گرفته و نقشه های ماهواره ای نشان می دهند که از رفتن کنار رودخانه ها باید اجتناب شود. در بخش هایی نیز رگبار پراکنده احتمال وقوع دارد.
دنیایی که در روایات دو روز طول آن را برآورد کرده اند را چه به یوم الحسره خوانده شدن. آیا می ارزد برای این دو روز که بسته به سرعت اینترنت به چند ساعت هم کاهش پیدا کرده حسرتی بخوریم؟ حسرت نداشته ها، نشده ها، نرفته ها، نکرده ها و ...
بیایید باهم حرف بزنیم. از حسرت هایی که اطرافمان رقص و پایکوبی می کنند. ما را به خود مشغول کرده اند تا ما فرصت های دیگر را نیز از دست بدهیم.
یوم الحسره در دنیا را زنجیره ای بهم تنیده از ارتباطات دنیایی دارد و وارد شدن برای کشف این پیچیدگی ها چیزی جز از دست دادن های فرصت های پیش رو ندارد.
ترکیبی از منطقی بودن، داشتن برنامه ریزی و توکل می تواند راهگشایی کند.
۱
۰