برادرانه
دارم بهت فکر میکنم. تویی که در عصر ارتباطات هم بهانه ای برای بی خبری داری...
نوشتم که بدونی چقدر دلتنگتم. همین و تمام.
امروز حدود 15 روزه که من نه خبری ازت دارم و نه حالی برای اینکه دنبالت باشم. چون بارها و بارها تماس گرفتم با شماره ای که هی داد میزنه: مشترک مورد نظر خاموش می باشد. مهم نیست جمله قبل رو درست نوشتم یا نه اما چیزی که درسته همون جمله است. تو خاموش شدی دوباره. بارهای بار من این خاموش شدنها رو دیدم. بارهای بار ماهانه برای این خاموش شدنت سوال کردم و تنها چیزی که تونست قصه ما رو درست کنه دور شدن و بود و دور ماندن.
خیلی ها بهم میگن داداشت دلش نیست که حتی داداش صدات بزنه اما چاره ای نیست مگه آدم داداشش رو با این حرفها رها میکنه. میذارم بری دورهاتو بزنی. بچرخی . بازی کنی. نگاه نکنی که کسی که مشتاقاته داره ذوب میشه . بری و بری و بری تا از طرفی دیگه بهم برسی. کسی از میزان اشتیاقم برای بودنت خبر نداره. کسی نمیدونه من بدون تو چقدر در عذابم. شاید بخندم. شاید بگردم شاید ... اما ... بماند.
دلتنگم ؛حال دلم رو فقط خودت می دونی یا کسی که این غم فراق رو کشیده. الهی حالت خوب باشه. این مدت بی خبری برای من سخته. امیدوارم برای تو آسون باشه و اذیت نشی جان دلم.
