وبلاگ شخصی محمد برزین

آقا اعتراض نکن! 
شاید هیچ چیز جای نوشتن را نگیرد اما نه این که چرخ نوشتنم پنچر شده باشد نه؛ جانی برای نوشتن ندارم. هر روز به این درگاه وامانده سر می زنم و روزهای خوشم را به یاد می آورم اما در حد یادآوری می ماند و رها می شوم. 

دیگر انگشتانم روی کیبورد جای درستش را پیدا نمیکند. خیلی اوقات با انرژی پشت سیستم قرار گرفته ام اما ترور شده ام با باز کردن مرورگر گوگل کروم مانند محسن عزیز ... 

نوشتن همین چند خط عذابی عظیم را به جانم انداخته که چرا دیگران را پشیمان می کنی. 

لطفا بخندید. اینجا قرار نیست که شما هم دست از کار شیرینی که تمدن سازی میکند بردارید. نوشتن، خواندن را به وجود می آورد و خواندن فرهنگی را نجات می دهد و یا .... 

دوستان اهل قلم فکری کنند برای ما وامانده ها!!! 

۱ ۰

خیلی اوقات باید بی مهابا به دل نوشتن زد. یه کیبورد خوشدست می خواهد و یه دل پر و آن جمله معروف که هر چه میخواهد دل تنگت بگو. 

شاید باورش سخت باشد اما نوددرصد اوقات بدون هیچ برنامه ای و هیچ نقشه راهی شروع به نوشتن میکنم. با اینکه در روز زمان زیادی از وقتم را صرف خواندن میکنم اما برای نوشتن، به خواندهایم رو نمیزنم. 

خوانده ها باید در جای خودشان قرار بگیرند و روی شعله زمان مانند فسنجان لعاب بدهند تا چیز بدرد بخوری از آب در آیند. برای همین گاهی خوانده های جدید که دست و پایم را می گیرند را به زور جدا می کنم تا بتوانم راحت تر بنویسم. 

نگران آنچه خوانده اید نباشید، روزی مانند فرشته نجات به سراغتان خواهند آمد. 

۱ ۰

یکی از از موثرترین راه های کتابخوان شدن داشتن دوستانی است که خواندن را به خوردن ترجیح می دهند. کسانی که با آنها حشر و نشر داریم می توانند بسیار در انتخاب مسیر تاثیرگذار باشند. 

در زندگی شخصی همیشه به دوستانم به عنوان سرمایه ای نگاه کرده ام که می توانم به آنها تکیه کنم. دوستانی که خودم انتخاب کرده ام نه آنهایی که به هر دلیل با چسب یک دو سه خود را چسبانده اند. 

خودم نیز به شدت از چسبیدن به دیگران اجتناب می کنم. 

رفیق کتابخوان مانند رفیق نمازخوان بالاخره آدم را کتابخوان می کنند و بالاعکس این واقعیت نیز وجود دارد. پس در انتخاب دوستان خود دقت کنیم. 

۲ ۰