در ایام اعتکاف ماه مبارک رمضان اتفاقات خوبی برایم رقم خورد و حالا بعد از گذشت تنها ساعتی از پایان آن حسرت می خورم که چرا نتوانستم زمان بیشتری را در جمع دوستان معتکف باشم. با اینکه خود معتکف نبودم اما ساعات زیادی کنارشان نفس کشیدم و تجدید قوای معنوی کردم.
اتفاق خوبی که در این اعتکاف بوجود آمد حلقه های صورت گرفته ناخواسته بود. حلقه هایی که از صحبت های دو نفره آغار می شدو به جمع چندین نفره می رسید. بودن در کنار نوجوانان معتکف با آن شوق و اشتیاق برای پرسیدن و جواب شنیدن لذتی وصف ناپذیر را برایم به همراه داشت. ساعاتی مشغول گفتگو با جوانهایی بودم که پشت سوال های بی جوابشان گرفتار شده بودند و بعد شنیدن جواب مانند شکستن سد و رهایی آب از پشت موانع، خروشان می شدند. جوان هایی از جنس باران، که اگر کنترل شوند رحمتی هستند برای جامعه ای که رو به رشد و پیشرفت است و به آینده امیدوار.
گاهی از جمع کنار می کشیدم تا ببنیم چه می کنند، دقیقا اتفاقی می افتاد که مد نظر بود. باز بهانه ای برای آمدن و پرسیدن. این روحیه جوان را دوست دارم. اینکه انسان در مواقعی باید کاملا گوش باشد و انگار زبان به دهان ندارد. بپرسد، مجادله نکند، تحقیق کند، سوال کند، اگر به نتیجه و جواب درست نرسید بیاید دوباره مشکلات را بیان و برای حل مسئله تلاش کند.
وقتی معتکفین جوان هستند باید تیمی از قبل برنامه ریزی و سازماندهی لازم را انجام دهد و این اتفاق به همت دوستان چند روز قبل رقم خورده بود و تیم فکری مجموعه با برگزاری چند جلسه، کار سازماندهی نیروها و نقش ها و برنامه ها را تدوین نموده بود. معتکفین با تدابیر اندیشیده شده خود تمرین مبارزه نفس می کردند، برای پخت غذا دست به کار می شدند، هر تیم شست و شوی ظروف را در نوبت خود انجام می داد و سرگروه ها خوراک فکری تعیین شده را با برنامه ها و بازی ها تزریق می کردند.
شعار اعتکاف امسال ما عبارت "قدم صدق " که با همت سخنرانان و مداحان و سرگروه ها کار تبیین به خوبی صورت گرفت.
.jpg)
